Technika wytrawiania kwasem jest techniką wypełniania, w której przed założeniem do ubytku plastycznego materiału wypełniającego wytrawia się tkanki twarde zęba przy użyciu kwasu. Dzięki temu procesowi zwiększa się powierzchnia wiązania. Przy zastosowaniu mikroskopu optycznego o znacznym powiększeniu można zaobserwować na powierzchni zęba typowy wzór kwasowy o kredowobiałym zabarwieniu. Powstały wzór można porównać z powierzchnią plastra miodu. Po wytrawieniu za pomocą kwasu występuje uczucie zdrętwienia zęba.

Terminem bondingu określa się technikę wiązania materiałów wypełniających na bazie żywic (kompozyty, kompomery, ormocery) z powierzchnią szkliwa i/lub zębiny. Materiały te przyklejają się do zęba (adhezja). Innymi możliwymi zastosowaniami tej techniki jest lakowanie bruzd zębowych i wykonywanie bardzo małych wypełnień w zagłębieniach zębów trzonowych i górnych zębów siecznych.

Do lakowania bruzd zębowych i wypełniania niewielkich ubytków stosuje się płynny lak na bazie żywic. Płynny materiał do lakowania wnika w uzyskaną w procesie wytrawiania mikrostrukturę, a następnie zostaje utwardzony przy pomocy lampy polimeryzacyjnej. W ten sposób mały ubytek zostaje pokryty cienką warstwą polimeru. Następnie do ubytku wprowadza się kompozytowy materiał wypełniający, który także zostaje utwardzony światłem. Materiał wypełniający wiąże się chemicznie z materiałem łączącym, wypełniającym mikrozagłębienia w powierzchni zęba. W ten sposób ubytek jest w całości szczelnie pokryty i wypełniony.

W przypadku bondingu zębiny jest ona pokrywana jednocześnie ze szkliwem cienką warstwą płynnego, lepkiego materiału na bazie żywic.

Materiały wypełniające z grupy kompozytów, kompomerów i ormocerów ulegają połączeniu z powierzchnią zęba na zasadzie adhezji. W ten sposób uzyskuje się pełnopowierzchniowe połączenie materiału wypełniającego z powierzchnią zęba i minimalizuje nieszczelność brzeżną.

Ilustracje przedstawiają zakładanie wypełnienia kompozytowego w technice adhezyjnej. Po usunięciu starego wypełnienia amalgamatowego przeprowadzany jest zabieg otwarcia ubytku próchnicy średniej w okolicy dystalnego punktu stycznego, który został zdiagnozowany na podstawie zdjęcia rentgenowskiego.

Następnie usuwa się tkanki twarde zęba zniszczone przez próchnicę. Wokół zęba nakłada się formówkę, którą dociska się mocno do zęba za pomocą drewnianego klina. Szkliwo i zębinę pokrywa się wytrawiaczem w postaci żelu. Żel wytrawiający spłukuje się za pomocą aerozolu wodnego.

Po osuszeniu ubytku nakładany jest system wiążący. Utwardza się go światłem przy użyciu lampy polimeryzacyjnej. Do ubytku wprowadza się następnie materiał wypełniający, który także zostaje utwardzony światłem. Po usunięciu nadmiaru materiału przeprowadza się wykańczanie i polerowanie wypełnienia.

Wypełnienia amalgamatowe wprowadzono do użycia w Europie około roku 1900. Stosowane wówczas zasady preparacji ubytku w celu założenia wypełnienia amalgamatowego obowiązują do dziś:

1. zapewnienie właściwego przebiegu obrzeża ubytku oraz kształtu oporowego i retencyjnego,
2. usunięcie zniszczonych przez próchnicę tkanek zęba,
3. wykończenie brzegów ubytku,
4. doczyszczenie ubytku.

Po zastosowaniu znieczulenia usuwa się stare wypełnienie. Przed założeniem nowego wypełnienia ubytek należy odpowiednio przygotować: wygładzić brzegi ubytku, w razie potrzeby nałożyć podkład, chroniący przed działaniem temperatury.

Wymieszany materiał amalgamatowy należy małymi porcjami wprowadzać do ubytku za pomocą pistoletu do amalgamatu i kondensować przy użyciu odpowiednich narzędzi. Podczas formowania i dostosowywania powierzchni zwarciowej nowego wypełnienia, wierzchnia warstwa amalgamatu zostaje usunięta. Polerowanie wypełnienia amalgamatowego można przeprowadzić najwcześniej po 24 godzinach.