Warunki

Warunkiem zastosowania implantów jest brak przeciwwskazań.

Leczenie implantologiczne jest przeciwwskazane np. u pacjentów z grupy ryzyka, cierpiących na ciężkie choroby ogólne (np. choroby układowe kości, osteoporozę, cukrzycę), w przypadku braku motywacji i współpracy ze strony pacjenta, niedostatecznej higieny jamy ustnej, niewyleczonych zachowanych zębów, niedostatecznej ilości tkanki kostnej w okolicy kanału żuchwy lub jamy zatoki szczękowej, stanu po napromieniowaniu.

Badanie wstępne przed leczeniem implantologicznym

W ramach badania ocenia się, czy w miejscu planowanego zastosowania implantu jest wystarczająca ilość kości. Badanie odbywa się na podstawie oceny gipsowych modeli szczęki/żuchwy, pomiarów grubości błony śluzowej oraz zdjęć rentgenowskich lub zdjęć wykonywanych techniką tomografii komputerowej. Dostępne są folie z różnymi kształtami implantów, przeznaczone do planowania leczenia implantologicznego na podstawie zdjęć radiologicznych. Folię układa się na zdjęciu rentgenowskim w celu wyznaczenia optymalnej pozycji implantu. Następnie można wybrać długość i grubość implantu. Implanty nie mogą kaleczyć ani zagrażać żadnym ważnym strukturom anatomicznym (np. jamie zatoki szczękowej, sąsiednim zębom, nerwom oraz innym implantom). Podczas zabiegu można przy pomocy specjalnego szablonu skontrolować położenie oraz oś implantu.

Badania obrazowe stosowane w diagnostyce:

• zdjęcie punktowe przy pojedynczych implantach,
• zdjęcie pantomograficzne:
  w żuchwie: ocena przebiegu kanału nerwu,
  w szczęce: ocena granicy pomiędzy jamą zatoki szczękowej oraz dnem nosa,
• boczne zdjęcie telerentgenowskie:
  ocena wysokości wyrostka zębowego w obszarze przedniego odcinka łuku szczęki i żuchwy,
• tomografia komputerowa:
  pozwala na uzyskanie trójwymiarowych obrazów, z pomocą których można ustalić pozycję, długość i przekrój implantu. 

Po podaniu znieczulenia odwarstwiany jest płat śluzówkowo-okostnowy nad miejscem planowanego zabiegu. Przy pomocy szablonu oraz cienkiego wiertła pilotującego ustala się pozycję implantu. Przy pomocy specjalnych frezów nawierca się w kości otwór, który dopasowany jest dokładnie do wielkości implantu. Używa się w tym celu specjalnych frezów z chłodzeniem wewnętrznym lub zewnętrznym. Po dokładnym przepłukaniu wywierconego otworu roztworem chlorku sodu do kości wkręca się lub wprowadza sterylny implant. Nie wolno przy tym dopuścić do bakteryjnego skażenia powierzchni. Następnie błona śluzowa nad implantem jest starannie zszywana.

W trakcie wgajania w kość, określanego jako osteointegracja, na powierzchni implantu dochodzi najpierw do odkładania się tkanki kostnej o budowie sieciowej, która w ciągu jednego roku dojrzewa i tworzy struktury blaszkowe, podczas gdy w miejscu przechodzenia implantu przez błonę śluzową tworzy się struktura przypominająca swą budową dziąsło brzeżne otaczające naturalny ząb. Implanty, które uległy osteointegracji, nie mają przyzębia i są sztywno połączone z kością.

Wokół implantu może jednak wytworzyć się włóknista tkanka i może nie dojść do osteointegracji. Takie przypadki oznaczają niepowodzenie terapii, gdyż następuje rozchwianie implantu i jego utrata w wyniku infekcji brzeżnej.