Międzynarodowy schemat do oznaczania zębów został wprowadzony do użytku w roku 1971. Schemat ten upowszechnił się w praktyce także w Niemczech. W schemacie uzębienie pacjenta podzielone jest na ponumerowane kwadranty. Górny prawy kwadrant otrzymał numer 1, górny lewy kwadrant – numer 2, dolny lewy kwadrant – numer 3, dolny prawy kwadrant – numer 4. W celu odróżnienia uzębienia mlecznego od stałego do oznaczenia kwadrantów uzębienia mlecznego stosuje się cyfry od 5 do 8. Ponadto zęby poszczególnych kwadrantów numerowane są począwszy od linii środkowej, w uzębieniu stałym numerami od 1 do 8, a w uzębieniu mlecznym od 1 do 5.

Międzynarodowy schemat do oznaczania zębów jest schematem dwucyfrowym, w którym najpierw podawany jest numer kwadrantu, a następnie numer danego zęba.

Także w przypadku schematu do oznaczania zębów wg Haderup’a zęby numerowane są począwszy od linii środkowej. W celu rozróżnienia szczęki górnej od żuchwy do numeru danego zęba szczęki górnej dodaje się „+”, a żuchwy „-”. Do oznaczenia zębów mlecznych przed numerem danego zęba umieszcza się „0”.